---

Monumint

Al hast tūzen jier yn forline,
Bistou forrizen śt ‘e sé.
Us foargeslacht, de stoere Friezen,
Hienen hjir doe al drachtig fé.

Wrakselje tsjin wetterfloeden,
Altyd skraech de kop er foar.
Manmachtich wie men altyd dwaende,
Hjir in dyk en der in skoar.

It wie hjir goed to wenjen,
En 't swiere lān, de se ūnlutsen,
Wie mei troch minskelike kreft,
Rikelik, mei fź en frucht bidutsen.

Maitiids, simmers en ek hjerstmis,
Kloften minsken op it lān.
Mei ienfaldich ark seach men de keppel,
Sichtsje, yn it ripe koarn.

Jerappels sykje op 'e ekers,
Groue mudden op 'e lea.
En it nōt oan moaije stūken,
Skreppe foar it deistich brea.

Boppe har, driigjende loften,
Yn de fierte, de ālde toer .
Elk, hie hjir syn djūre plichten,
Op ūre en tiid wer nei de boer.

Dou krigest ek in goede namme,
Men hoegde hjir gjin drege kar.
Mei noed en swit, de sé ūntwoarstele,
In swier kerwei, faek slim en bar.

Wy makken in tapaslik wapen,
Fan it fruchtbere gehiel.
Mei rjucht, koestou dyn namme drage,
As de gemeente Bar-radiel.

Langlesten, hie men noch sa'n noeden,
De diken moasten wer omheech.
Wy koenen hjir dochs net forsūpe,
Dan mar de greate ponge leech.

Fan hegerhān wurdst nou forkwansele,
Dan de buorlju, sa 't men seit.
Dyn namme, moat mar gau forstjerre,
Yn de greate ivichheit.

It sil us skielk dochris binije,
Hoe alles komt en hoe it rint .
Lit śs neiteam dy noch eare,
As in forskiten monumint.

Tsjommearum, hjerst 1979
J.W.H.