---

It geitsje

De stamboekgeit fan Harm Sikkes,
Hie wer lamme yn it hok.
De natuer hei alles regele,
En it rûn wer as in klok.

Piter Pykeach fan'e pôle,
Wist it al moai tûk,
Alles hie hy registrearre,
Yn it grutte geiteboek.

Oan 'e dyk dêr stie in buordsje,
Oer de leafde fan in geit.
Hy wie dêr de bokkehâlder,
Yn it húske mei it reid.

Lyts, mar wol in skrander mantsje,
Mei in protte hannelsgeast.
Koe him goed mei 't mûltsje rêde,
En wie elkenien wol treast.

Deis, dan stie er oan 'e houwer,
By de iene of d' oare boer.
Jûns yn folle aksje,
Mei de fyts en geitekoer.

Hinnen, kninen en yn geiten,
Ja wat die er net.
De keapman wist it mar te sizzen,
By it slachtsjen safol fet.

Levere ek noch bêste piken,
Kipe wat mei 't iene each.
Betelle meastal op 'e jûntiid,
As men in kwartsje foar in gûme seach.

Harm dy wie net bot tefreden,
Mei it jongfolk yn it hok.
It iene wol in leaf lyts geitsje,
De oare wer in smoarge bok.

Neat allegear, sei lytse Piter,
Dat bokje wurdt in geit.
Efkes mei in hielfyn toutsje,
Oat learde 'k fan ús heit.

De pine fan it lytse blstke,
Dêr,sille wy it net oer ha.
It is net om te beskriuwen,
Mar ja, dat wie doe sa.

It bokkegeitsje oan 'e molke,
Alle dagen mar in kanne,
By de hjerst hie men ornearre,
Slachtsje en dan yn 'e panne.

De operaasje wie net slagge,
En it kaam alhiel forkeard.
De fee-arts hat it makke,
Dy hawwe dêr foar leard.

Piter, letter tsjin de feearts,
Blier de hân omheech.
Dy gnyske yn syn eigen,
Dat wie ús Piter dochs te dreech.

Doe't it bokkegeitsje grut wie,
Sei Harm nim it no mar mei.
Nei al dat omkrewearjen,
Is it fleis my fierste taai.

Hy mocht sa graach ierappels ite,
Mar as der fleis wie by syn miel,
Tocht er faak oan 't bokkegeitsje,
En hie in toutsje yn ‘e kiel.

Tsjummearum J.H.W.