Bij foto:Johannes en Syds 17 jaar
Johannes en Brechtje te Drachten in 1990
bij zuster Rein thuis. Brechtje geeft uitleg en
Johannes bevoelt de pop die Rein heeft gemaakt
Johannes en Syds de Beer ( tweeling) werden in 1902 eveneens te Tzummarim geboren.
Johannes emigreerde op 17-jarige leeftijd met zijn neef Klaas Rijpstra naar zijn oom Gerrit Jepma in Minnesota Amerika. Zij vertrokken in mei 1920 met de boot vanuit Antwerpen en kwamen vijf dagen later te NewYork aan en vertrok met de trein naar Hancock in Minnesota waar hij op zijn 18de verjaardag arriveerde. Oom Gerrit had de reis betaald en Johannes bleef twee jaar bij hem werken om de reis terug te betalen. Gerrit Jepma had een boerenbedrijf dat Johannes voor het grootste deel bestuurde terwijl zijn oom zich steeds meer bezig hield met onroerend goed. Na deze periode bij zijn oom werkte Johannes bij een buurman die een veebedrijf had en daar wilde Johannes ook zijn toekomst in zien. Maar het liep heel anders. Vrijdagavonds, schreef Johannes, werkte ik vaak extra lang en ging dan meestal eerst even zwemmen in een meertje. Na het zwemmen werd ik op een avond ziek, na eerst nog de koeien te hebben gemolken. De volgende morgen was ik bijna blind aan een oog. Maar ook het andere oog bleek niet in orde en ik raadpleegde een specialist in Minneapolis. Deze kon ook niets vinden en ik werd verwezen naar het ziekenhuis in deze stad. De ogen gingen steeds verder achteruit en na twee dagen was ik blind aan beide ogen, ik was toen 21 jaar. Mijn ogen werden opnieuw onderzocht maar de oorzaak van de blindheid heeft men niet kunnen vinden. Het rechteroog werd tijdelijk nog iets beter maar dat duurde niet lang.
Johannes bezocht gedurende anderhalf jaar een school voor blinden in Faribault waar hij braille, pianostemmen en nog wat handvaardigheden leerde. Daarna verdiende hij enige jaren de kost met piano stemmen, deed ook nog wat deur tot deur verkoop en zong in kerken. In 1928 trouwde Johannes met Lucille Rasmussen, waarna ze gingen wonen in Minneapolis en hij een tijdje in een fabriek werkte. Toen kochten ze een kruidenierszaak, terwijl Lucille twee jaar als onderwijzeres op een school werkte en later boekhoudster werd. Lucille hield niet van het kruideniersbedrijf, schreef Johannes, en daarom werd de zaak verkocht en ging hij snoepgoed verkopen. Dat was in 1931 en in de avonduren bezocht Johannes de universiteit van Minnesota waar hij zich had ingeschreven voor de vakken psychologie en spreken in het openbaar (public speaking) om beter Engels te spreken. Lucille las de studieboeken hardop voor en zette ze op een cassette. Dat heeft Johannes vier jaar gedaan. Inmiddels was de Tweede Wereldoorlog uitgebroken en werkte hij drie jaar in een fabriek van Northwestern Airlines. Na de oorlog werd Johannes gedurende zeven jaar beheerder van een blindentehuis, tevens huis voor gehandicapten en werd ook president van de Verenigde Blinden van de staat Minnesota en was hij secretaris van de Nationale Federatie voor Blinden. De Blinden Vereniging zochten een beter huis en kochten een hotel voor 365.000 dollaren en daar werd hij gedurende een jaar bedrijfsleider maar moest zijn functie afstaan aan een bedrijfsleider met een hoger diploma. Johannes werd zijn assistent en raadsman en werd ook nog president van de Oddfellows Counsil for the Blind ( de vrijmetselaarsloge voor blinden) Na 17 jaar werkzaam in het hotel voor blinden ging Johannes met pensioen en verhuisden ze naar Chattanooga Tennessee waar zoon Robert een betrekking had. Ze woonden er tien jaar en ging terug naar Park Tower te Rochester Minnesota, hun voormalige woongebied in het midden/noorden van de Verenigde Staten.
Johannes was een verwoed radioamateur en behaalde het hoogste diploma op dit gebied zodat hij per radio verbinding kon maken met amateurs over de gehele wereld. Zijn echtgenote Lucille overleed in 1982 aan kanker. In 1990 bezochten Johannes en zijn zuster Brechtje hun familie in Drachten en ook zijn geboorteplaats Tzummarum. In september van dat jaar had een grote familie reunie plaats in Opeinde in de voormalige en nu geheel verbouwde woning annex café van de familie Hamburg. In november 1990 na zijn bezoek aan Holland werd de 88-jarige Johannes in het ziekenhuis opgenomen voor een prostaat operatie. Kankercellen werden verwijderd en hij kwam weer genezen uit het ziekenhuis. De bejaarde Johannes kreeg daarna nog kennis aan een vriendin waarmee hij Texas bezocht en Winnipeg in Canada. Hij overleed in 1996 op 94-jarige leeftijd. Johannes en Lucille hebben een zoon Robert, die werkt als Principal Research Engineer bij Combustion Engineering in Chattanooga, Tennesse. Hij is getrouwd met Pamela Hohn en ze hebben vier kinderen, Julie, Joe, Annemarie en Paul.
Syds de Beer had een bewogen leven achter de rug toen hij nog maar 61 jaar oud in 1963 te Rhenen overleed. Hij was getrouwd met Els Groendijk geboren in 1909 te Tzummarum. Syds werkte al op jonge leeftijd in het dors-annex transportbedrijf van zijn vader in Tzummarum. Zijn neef Durk kon zich nog goed herinneren dat hij vaak met zijn iets oudere achterneef Dirk uit Krommenie mee mocht rijden met de vrachtwagen van oom Syds door Friesland en dat ze de auto ook wel eens mochten besturen. Syds kreeg wat problemen met zijn vader en vertrok naar Hilversum waar hij aan de Hilvertsweg een winkel opende voor verkoop en reparatie van matrassen. Durk herinnert zich dat hij als klein jongetje met zijn moeder en Brechtje daar eens in de zomer op bezoek zijn geweest en ze een kostelijke week hebben gehad. Later werd Syds in Hilversum mede oprichter van het taxibedrijf Tientax. Ook zijn jongere broer Pieter bleef niet in Tzummarum en was naar Hilversum vertrokken om als chauffeur bij zijn broer te gaan werken. Els had in de dertiger jaren in Hilversum een pension aan de P.C. Hoofdweg. Durk herinnert zich ook dat hij als veertienjarige met oom Syds mee mocht toen deze bij een autohandel op de Groest in Hilversum op zoek was naar nieuwe auto´s voor het taxibedrijf. Maar Syds ging later weg bij het taxibedrijf en werd eind dertiger jaren vertegenwoordiger van een bedrijf in auto onderdelen aan de ´sGravelandseweg in Hilversum. Zijn terrein was Noord-Holland en Friesland en Durk ging een keer met hem mee naar Wijnaldum om te logeren bij zijn vroegere vriend Piet Bergmans. Els had inmiddels het pensionbedrijf van de hand gedaan en was met dochtertje Greet verhuisd naar Sneek, waar in 1941 ook Beppe, Pieter en Brechtje naar toe verhuisden.
De oorlogsjaren waren voor Syds succesvolle jaren toen hij een sloop annex aannemersbedrijf begon waar hij veel geld mee wist te verdienen. Syds kocht renpaarden en hield zich bezig met de harddraverijen op Duindigt nabij Wassenaar. Na de oorlog nam hij nog enige tijd deel aan wedstrijden in o.a. Zweden maar verkocht zijn renstal en werd eigenaar van een steenfabriek in het rivierengebied. Ook werd hij in de naoorlogse jaren voor het gerecht gedaagd in verband met zijn aandeel aan bunkerbouw. Mr. Zaayer, de rechter die na de oorlog recht moest spreken over honderden gevallen van vermeende hulp aan de bezetter, sprak Syds vrij mede door zijn uitgebreide hulp aan Joodse landgenoten. Maar de belastingdienst was intussen hardnekkig op zoek gegaan naar landgenoten die nog belastingschuld zouden hebben en legde ook beslag op de steenfabriek van Syds zodat deze alles kwijtraakte en opnieuw kon beginnen. Hij begon in Rhenen een zaak in gereedschappen en ijzerwaren. Naast nieuwe producten had Syds daar ook een loods met tweedehands gereedschappen die hij had opgekocht uit een gezonken Duits binnenvaartuig. Ook op markten was hij te vinden, maar de tijd werd hem niet meer gegund en Syds overleed aan een hartaanval in 1961 te Rhenen. Voor Syds deBeer, deze hartelijke Bourgondiër was Nederland misschien wel eens wat te klein. Als ondernemende emigrant had hij in het buitenland mogelijk veel kunnen bereiken en had hij evenals zijn tweelingbroer moeilijkheden weten te overwinnen en een succesvolle bestaan kunnen opbouwen.. Els ging weer terug naar Friesland waar zij in Oosterwolde nog lange tijd tevreden en gelukkig in een verzorgingshuis bleef wonen en in 2003 overleed, 40 jaar na haar echtgenoot. Het echtpaar heeft twee kinderen, Greta geboren in 1936 te Hilversum en Marianne te Sneek in 1946. Beide dochters waren gehuwd maar zijn ook weer gescheiden.