De stenen spreken

In verband met het voorstel tot opheffing van de vereniging "Het Groene Kruis”, per 1-1-1994, iets over de bouwgeschiedenis van het eerste Groene Kruisgebouw te Sexbierum aan het Franekereind no. 15 en nu, 1993 al een tijd bewoond door Marten S.Dijkstra.
Het bestek met de voorwaarden was met de tekening van de heer A.Lettinga Azn. architect te Sexbierum en gedagtekend 5 maart 1909.
De beschrijving van het uit te voeren werk luidde:
Het uit te voeren werk bestaat in :
Het bouwen van ene woning met magazijn of barak, op het terrein Kadastraal bekend: gemeente Sexbierum, sectie C. no. 1719. voor rekening van het bestuur "Het Groene Kruis" zich uitstrekkend over: Sexbierum, Pietersbierum en Wijnaldum.
Het bestek is (zoals toen gebruikelijk) uit de hand geschreven op 29 bladzijden: van een blauw schoolschrift, in een keurig handschrift.
De aanbesteding vond plaats op vrijdag 12 maart 1909, des avonds 7 uur in de herberg van P. Pols te Sexbierum (volgens Art. 71 der A.V. doch op ongezegeld papier)
In deze "Herberg" is nu (1993) het bank filiaal Leemburg aan de Nije Buorren gevestigd.
Het Groene Kruisgebouw werd in dat zelfde jaar 1919 gebouwd door aannemer K.Schaaf te Wijnaldum voor f 2524.
Dit was met inbegrip van grondverven en glaswerk. Het afverven kostte f 470 en de aankoop van het terrein bedroeg f 340 totaal f 3334.
In het jaar 1925 werd achter het gebouw een loods aangebracht voor het bergen van onderscheidene ligtenten met een vloeroppervlak van 18 ˛. Kosten f 316.
Dus de totale kostprijs bedroeg f 3650.
Na de bouw aan de Van Haersoltestrjitte werd in 1956 het eerste gebouw verkocht, bij inlevering van gesloten briefjes, waarbij het hoogste f.12.225,- bedroeg.
In het bestek van heit eerste gebouw wordt de gedenksteen niet genoemd die in 1909 werd ingemetseld in de magazijnruimte van het gebouw.
Deze steen,die nog steeds aanwezig is,vindt u is hierbij afgebeeld.
Wel werd er in het bestek bij het metselwerk beschreven: in iedere Geveltop wordt een groen kruis aangebracht van verglaasde steen.
Deze stenen zijn nu (1993) niet meer herkenbaar, omdat ze weggeverfd zijn.

R. Zaagsma.