l.c. 7 mei 2015 - Foto Niels Westra
Drie Canadese veteranen brachten gistermiddag een bezoek aan Oosterbierum. Zeventig jaar geleden sliepen ze er enkele dagen in een schuur.
De harde wind rukt aan de Canadese vlag bij de kerk in Oosterbierum. Ook bij dorpshuis It Mienskar wappert het roodwitte dundoek. Er is dan ook hooggeacht bezoek aanwezig: drie veteranen die in april 1945 enkele dagen in het dorp hebben doorgebracht.
Als Robert Otterman (90), Ross Clark (91) en Okill Stuart (94) de grote zaal van het dorpshuis binnenschuifelen, krijgen ze een groot applaus.
Oosterbierum heeft een speciale band met de Canadezen dankzij oud-dorpsgenoot Martin Boomsma. Hij emigreerde op veertienjarige leeftijd met zijn ouders naar Canada en raakte later geïnteresseerd in de rol die de Canadezen gespeeld hadden bij de bevrijding van zijn geboortedorp.
Veteraan Robert Otterman zoekt samen met Martin Boomsma (rechts) naar de schuur waar hij zeventig jaar geleden sliep.
Hij kwam erachter dat het 14th Field Regiment enkele dagen in Oosterbierum had doorgebracht. Sindsdien zijn er over en weer bezoeken geweest, waarbij Boomsma optrad als gids. Frouke van der Zee herinnert zich nog goed dat er in 1994 zo'n negentig veteranen in het dorp waren. Een jaar later ging er een groep van tien jongeren uit Oosterbierum en Midlum op reis naar Canada, vertelt Jaap de Jong, die er als begeleider bij was.
Kogels door het dak
Op deze middag wil Robert Otterman graag de schuur terugzien waarin hij destijds heeft geslapen. Veel weet hij er niet meer van, maar wat hij zich nog wel herinnert is dat een medesoldaat per ongeluk met zijn stengun een paar kogels door het dak geschoten heeft. ,,Ik hoop maar dat de boer niet thuis is, straks belt hij de politie nog en laat hij ons opsluiten'', grapt hij over de ‘vernieling' van zeventig jaar geleden.
Clark en Stuart vinden het enthousiasme van de Oosterbierumers prachtig, maar zij geven eerlijk toe dat ze geen enkele herinnering hebben aan hun verblijf in het dorp. Ze hebben zoveel meegemaakt in die tijd. Stuart vocht bijvoorbeeld tijdens D-day. Hij behoorde tot de eerste golf artillerie in Normandië. Dat vergeet hij nooit meer. In Oosterbierum viel, behalve in de schuur, geen enkel schot.
Nadat de drie veteranen uitvoerig handen hebben geschud en de koffie en de oranjekoek op zijn, gaat het gezelschap op zoek naar de bewuste schuur. Maar die is niet meer te vinden. Otterman voelt zich bijna een beetje opgelaten, maar hij kan niet zeggen dat hij de locaties echt herkent. De herinnering is dan ook al zeventig jaar oud.
Het mag de pret niet drukken. Oosterbierum heeft nog een middag kunnen genieten van de aanwezigheid van deze echte bevrijders.
Tekst Pier Abe Santema.