Bewoners fam. Bruinsma.
In 1940 werd Nederland onder de voet gelopen door de Duitse legers.
Daardoor veranderden de zaken op Liauckama state ook drastisch.
Door de 'export' naar Duitsland brachten de landbouwprodukten meer geld in het laadje dan tijdens de voorafgegane crisisjaren.
Maar de gedwongen leveringen aan Duitsland, het oppakken van jonge mannen om ze te laten werken waar de bezetters dat nodig vonden en de vele andere onderdrukkings-praktijken zaten Rients Bruinsma lang niet lekker.
In 1943 was hij dan ook graag bereid onderduikers een schuilplaats te bieden.
Er werd een speciale kelder aangelegd, waarvan de ingang in een hoek van de gewone kelder zat.
Deze ingang was zo ingenieus gemaakt, dat er geen enkele onregelmatigheid in de betegelde vloer te bespeuren was.
Bij een eventuele inval zouden de onderduikers niet gevonden worden.
Toch gebeurde dat... door het verraad van Frans Michon.
Een jongeman met (te) veel praatjes en te veel vragen.
Hij kwam hongerig, ziek en in lompen gehuld bij Bruinsma aan.
Wekenlang heeft mevrouw Bruinsma hem verpleegd, verzorgd en tenslotte in een fatsoenlijke plunje gestoken.
Maar Rients Bruinsma vertrouwde hem niet helemaal.
Frans vroeg te veel dingen die hij niet hoefde te weten en was daarnaast nogal loslippig.
Twee grote tekortkomingen in het verzetswerk.
Frans werd naar andere onderduikadressen overgebracht, maar na een tijdje wilde hij beslist terug naar Sexbierum, om mee te werken in het verzet.
Nadat Bruinsma, die leider was van deze K.P.afdeling, hem een paar keer op een leugen betrapt had, werd er een vergadering belegd om te bepalen wat er met dit onbetrouwbare figuur moest gebeuren.
Er werd geopperd dat liquideren de beste oplossing zou zijn, maar daar schrokken deze verder zo onverschrokken mannen toch voor terug.
Frans werd daarom te verstaan gegeven, dat zijn aanwezigheid niet langer gewenst was en dat hij maar terug moest gaan naar zijn ouders.
Een week later was Frans terug op Liauckama state... mèt zo'n 50 Duitsers.
Hij leidde de overvallers rechtstreeks naar de geheime kelder, waar Gerrit Schuil en Gerben Oswald zonder plichtplegingen uitgeranseld werden.
Bruinsma had zelf ook in de kelder willen schuilen, maar hij kwam te laat.
Hij verschool zich daarom maar in het hooi, waar hij tot twee maal toe werd ontdekt, maar niet gepakt!
De Duitse soldaat die hem vond moet een 'goeie' geweest zijn.
Mevrouw Bruinsma en zoon Feike, toen 17 jaar, werden geslagen en bedreigd om de schuilplaats van Bruinsma te vertellen.
Ze hielden vol dat ze niet wisten waar hij was.
Zelfs toen er gedreigd werd de boerderij in brand te steken er was al op een aantal plaatsen petroleum uitgegoten gaven ze geen krimp.
Zo ontsnapte hij aan een wisse dood.
De boerderij werd niet in brand gestoken, maar wel werd het huis leeggeplunderd.
De laatste anderhalf jaar van de oorlog hebben de Bruinsma's ondergedoken gezeten op vele plaatsen in Nederland.
Op 6 mei 1945 kwamen ze weer thuis.