Albert (1892-1960)

Yn it hûs mei it stiennen sylskip,
net sa fier fan tsjerke en toer.
lappe Albert trou is skuonnen
dei yn, dei út en net te djûr.

Hij koe net, lykas syn bruorren,
wjudde en houe op it lân.
en wylst de eagen stoarje litte,
oer it fjild en nei it strân,

Want syn rêch wie net sa't hij woe:
linich, rjucht en tige sterk.
Hij wie biheind yn dwaen en litten,
siz mar: bûn oan peal en perk.

Derom lappe hij nou skuonnen,
toffels, gullen en nog mear.
Men seach him soms mar amper sitten,
tusken de bulten skuon en leer. Bij sweager Jabik, suster Jetske,
Heintsje en Herke, wennen der ek.
Wurke hij mei lear en leasten,
Hynstetugen en mei pek.

Sa hat hij yn die achterkeamer,
foar ús yn 't spier west, dei oan dei.
Moarns efkes een strieltsje sinne,
soms wat gestin, mar gjin geklaai.

Albert leit allang op it tsjerkhôf,
net sa fier fan tsjerke en toer.
skuonnen wurde hast net meer lappe,
want dat is toch fierste djûr?

Harm Zaagsma