---

Voorwoord

De auteur van dit jubileumboek, ons bestuurslid en P.r.- man Jappie Wagenaar, heeft mij gevraagd om een voorwoord te schrijven.
Graag doe ik dat, ook al omdat ik hem dan langs deze weg namens bestuur en leden van de V.V. Tzummarum kan bedanken voor dit initiatief waarin hij zo ontzettend veel tijd en energie heeft gestoken.

U krijgt een historisch overzicht van het 60-jarig bestaan van onze voetbalclub.
In die zestig jaar is er natuurlijk heel wat gebeurd in en met onze club, maar een echt turbulent bestaan hebben we niet gehad.
We zijn natuurlijk ook niks meer of minder dan een dorpsvoetbalvereniging die op vrij laag niveau voetbalt.
Maar wel met inzet, gedrevenheid en de ambitie om hogerop te komen.

Ook onze jeugdelftallen doen gemiddeld genomen goed mee en het enthousiasme bij met name jonge leden is hartverwarmend.

Ons sportcomplex is natuurlijk uniek.
Voor de voetbalvereniging twee velden, een trainingsveld en in combinatie met Opinoo en V.V.V. een prachtige kleedaccommodatie en kantine.
De bouw van dit complex laat zien dat er in Tzummarum wel degelijk iets bereikt kan worden met gezamenlijke inzet.

Ik hoop dat u deze jubileum-uitgave met genoegen zult lezen in de wetenschap dat deze J.W.-productie voor nu en voor later van historisch belang is.

Ik reken erop dat we met z’n allen dit 60-jarig jubileum op gepaste wijze zullen vieren en ik wens de vereniging in de toekomst veel sportief genoegen.
Tot slot wil ik iedereen bedanken die zich in de afgelopen zestig jaar, op wat voor manier dan ook, voor de vereniging heeft ingezet.
Tegelijkertijd doe ik een beroep op vrijwilligers om deze gezonde en fitte 60-jarige vereniging ook in de toekomst springlevend te houden.

Hans Hettinga.
(Voorzitter)

HISTORISCH OVERZICHT
60 JAAR v.v. Tzummarum

De geschiedenis van de v.v. Tzummarum is er één met vele hoogte- maar ook een aantal diepte-punten.
In het nu volgende overzicht proberen we die kleurrijke historie zo goed en zo compleet mogelijk in beeld te brengen.

Het begin
De oorsprong van de dit jaar 60-jarige voetbalvereniging Tzummarum ligt in het jaar 1937.
Op 19 november van dit jaar werd de voetbalvereniging officiëel opgericht.
De vereniging bestond toen uit 21 leden en 5 aspiranten.
Het bestuur werd destijds gevormd door diezelfde oprichters, te weten:

A. Oost---------- voorzitter
J. Schaper------ secretaris
Sj. Talsma----- penningmeester
Sj. Terpstra--- vice secretaris
Sj. Zondervan-vice voorzitter

Over de naam van de vereniging hoefde niet lang te worden gesproken: Tzummarum.
Besloten werd om voorlopig in zwarte broeken en witte t-shirts te spelen.
De huidige wit-rode clubkleuren werden pas in 1961 ingevoerd.
Het speelveld, niet veel meer dan een weiland, werd beschikbaar gesteld door ene meneer Hoogland.
De eerste ledenvergadering vond plaats op 4 maart 1938, ook toen al in 'Het Wapen van Barradeel'.
Op die vergadering werden de reglementen aangaande de voetbalvereniging ook in gebruik genomen.

In de eerste paar maanden van het bestaan van de kersverse vereniging kwam het bestuur meteen al voor een paar lastige opgaven te staan.
Hoe moesten de financiën worden geregeld?
Op welke hoogte moest de contributie worden vastgesteld?
Hoe zat het met de verzekering van de spelers?
Allemaal zaken waar het bestuur weinig of geen weet van had.
De kunst werd dan ook bij andere clubs afgekeken.
Besloten werd om de clubkas te spekken met donateurskaarten.
Houders van dergelijke kaarten mochten de voetbalwedstrijden gratis bezoeken.
Opmerkelijk is dat mannen drie kwartjes moesten ophoesten terwijl de vrouwen 'slechts' vijftig cent op het kleed hoefden neer te tellen.

Voor de leden gold de afspraak dat de contributie zo snel mogelijk moest worden betaald.
Deze contributie werd nog aan de deur opgehaald.
Een schuld van vierweken werd nog door de vingers gezien maar daarna werd het betreffende lid op de vingers getikt.
Een maatregel die ook in deze tijd niet zou misstaan.

Wanneer de eerste wedstrijd die Tzummarum speelde plaats vond, is niet duidelijk.
Waarschijnlijk is dat de wedstrijd tegen Arum of Hallum geweest omdat die in de boeken al eerste worden genoemd.
Opmerkelijk is dat er het één en ander over de verwikkelingen rond deze wedstrijd is geschreven.
Zo ontstond er een levendige discussie tussen spelers en niet spelers over de vraag hoe er naar Arum zou worden gereisd.
Na veel heen en weer getrek werd besloten met de bus te gaan.

Vervolgens wierp zich de vraag op welk tijdstip zou worden vertrokken naar Arum en wanneer de reis terug zou worden aanvaard, zaterdag of zondag.
Verder blijkt dat een aantal Tzummarumer spelers zich tijdens de wedstrijd tegen Arum nogal heeft misdragen.
Op welke manier wordt niet helemaal duidelijk maar de calamiteiten waren toch van dien aard dat het bestuur de desbetreffende spelers ter verantwoording riep.
Een ernstige waarschuwing was het gevolg.

Badmeester

In 1975 nam de v.v. Tzummarum afscheid van een alom geliefd trainer, J. Kuiken.
De Sintannabuurster vond na zes jaar als trainer te hebben gefungeerd, de tijd rijp om te stoppen.
Kuiken wordt in de annalen omschreven als een trainer die oor voor de vereniging had.
Als blijk van waardering werd hem een seizoenkaart van s.c. Cambuur aangeboden.
Van een gouden handdruk was in die tijd nog geen sprake.

De opvolger van Kuiken was R. Ketzer, inTzummarum een goede bekende.
Ketzer was namelijk badmeester bij het zwembad in Tzummarum.
De badmeester moest meteen zijn waarde doen blijken want in augustus 1975 speelde de v.v. Tzummarum een zeer belangrijke degradatiewedstrijd tegen Oosthoek uit Leeuwarden.
Dit duel voltrok zich in Franeker.
Een verslaggever ter plekke omschreef deze wedstrijd als de beste en mooiste van het hele seizoen.
Tzummarum declasseerde Oosthoek met 5-1 en handhaafde zich in de 2e klas F.V.B.

Het seizoen '76-'77 bracht de nodige veranderingen met zich mee.
Het doorschuifsysteem deed namelijk de intrede bij de v.v. Tzummarum.
Wanneer het 1ste team spelers tekort kwam, werd dit tekort voortaan aangevuld met spelers uit het 2de .
De selectie van het 2de werd weer aangevuld met voetballers uit het 3de , enz.
Na een goede start, Tzummarum won opnieuw de Barradeelcup ten koste van Minnertsga, nam het seizoen halverwege een trieste wending.
In december 1976 werd de v.v. Tzummarum getroffen door het overlijden van Jelle Bouma.
Twee maanden later sloeg het noodlot opnieuw toe met het overlijden van oud bestuurslid en consul Sjoerd Terpstra.
Twee mannen die van wezenlijk belang waren voor de vereniging.
Zij zullen in gedachten altijd bij de v.v. Tzummarum aanwezig zijn.

Zaalvoetbal

Met de opening van de Harnehal in januari 1977 kreeg het Tummarumer voetbal er een nieuwe dimensie bij, namelijk het zaalvoetbal.
In december organiseerde de v.v. Tzummarum een groot zaalvoetbaltoumooi in deze hal vanwege het 40-jarige bestaan.

Naast diverse zaalvoetbaltournooien, startte er ook een zaalvoetbalcompetitie in de Harnehal.
De eerste competitie bestond uit zeven teams.
Voor de liefhebbers zetten we ze nog even op een rijtje: Vellinga Franeker, Sint Jacobiparochie, Café Dijkstra Dongjum, Martel, Bonsma (4=6), Hoekstra en 't Wapen van Barradeel.
Na het spelen van een hele competitie rolde Bonsma uit Tzummarum als winnaar uit de bus.

In dat zelfde jaar 1977, maakte Tzummarum definitief naam door wederom de Barradeelcup op haar conto te schrijven.
Het 2de elftal wist voor de grootste verrassing te zorgen door kampioen te worden.
Een feestavond met huldiging in 't Wapen van Barradeel' waren hun verdiende beloning.

Dames

Maar er gebeurde nog veel meer in dit bewogen seizoen'76-'77.
Zo kregen de spelers van de voetbalvereniging een sponsor, te weten Garage Miedema.
Alle spelers van het 1ste elftal werden in nieuwe trainingspakken gehesen.
Het nieuwe uiterlijk van de vereniging bracht het nodige enthousiasme te weeg.
Zo kon het gebeuren dat er een dameselftal werd geformeerd.
Trainer was W. Timmermans en leider L. Klaster.
Dat de dames met 2 punten uit 14 wedstrijden op de laatste stek eindigden van de competitie, mocht de pret absoluut niet drukken.

Het daarop seizoen mocht de v.v. Tzummarum weer een nieuwe trainer begroeten.
Badmeester Ketzer ruimde het veld.
Hij kreeg ander werk in Alkmaar.
De troonopvolger heette T. Eefde uit Leeuwarden, ook wel Jenne F.D. genoemd.
Het dameselftal stierf een stille dood.
Wegens te weinig deelname moest de vrouwelijke tak van de v.v. Tzummarum zich terugtrekken uit de competitie.

In datzelfde seizoen bestond de V.V.V. in Tzummarum honderd jaar.
Dat werd natuurlijk uitbundig gevierd.
De voetbvalvereniging bood de V.V.V. een vlag aan die ontworpen was door hoofdmeester M. Jansma.
De vlag werd echter op symbolische wijze overhandigd op een stuk karton omdat de echte vlag nog niet klaar was.

In augustus 1979 vonden er weer de nodige bestuurswisselingen plaats.
Jac. Visser en S. v.d. Wal stelden zich niet herkiesbaar.
Voor hen kwamen A. de Jong en R. Pietersen in de plaats zodat het bestuur er toen als volgt uitzag:
J.C. Hettinga----- voorzitter
H. Bruinsma----- secretaris
C. Grond----------penningmeester
A. de Jong-------- bestuurslid
R. Pietersen----- bestuurslid
A. Jensma--------bestuurslid
J. Vellinga------- bestuurslid

In het daaropvolgende jaar verhuisde de voetbalvereniging naar het langverwachte, nieuwe veld.
Langs de nieuwe arena kwamen de eerste reclameborden die tegenwoordig nietmeer bij de velden weg zijn te denken.
De verenging werd, en wordt nog steeds, middels de borden financieel gesteund door de middenstand vereniging.
De gemeente Barradeel bood de v.v. Tzummarum twee nieuwe doelnetten aan.
Voorst werden de trainers homes, ofwel de dugouts geplaatst zodat de hele accommodatie als het ware een face-lift had gekregen.

De voetbalvereniging wilde echter nog wel een tweede veld.
De gemeente Barradeel beschikte echter niet over genoeg geld om het een en ander financieel te ondersteunen zodat alle heil van de leden zelf moest komen.
De gemeente stond echter wel achter het initiatief van de Tzummarumer voetbalvereniging zodat in dat jaar toch een tweede veld in gebruik kon worden genomen.

Na lang beraad werd dat jaar ook besloten om de oude ingang van het huidige sportcomplex te verplaatsen naar de ingang van recreatiecentrum Bararadeel.
Een hele verbetering was de algemene gedachte omdat daarmee het parkeerprobleem zo goed als uit de wereld was.
Er moest echter nog wel even gepraat worden.
De stichting Recreatiecentrum Banadeel stelde namelijk als voorwaarde dat de ingang alleen mocht worden verplaatst wanneer zij het beheer van de kantine over mocht nemen.
Tot dan toe was dat in handen van 't Wapen van Bamadeel.

Na uitvoerig overleg tussen het gemeentebestuur, de stichting Recreatiecentrum Barradeel en alle betrokken sportverenigingen, werd besloten in te gaan op het voorstel van de stichting.
Daarmee kwam de bediening van de kantine in handen van Jelle en Tet Bleeker, wat volgens de annalen een goede keuze bleek.

Incident

In datzelfde seizoen '80-'81 vond er ook een Barradeelcup plaats en wel in Sexbierum.
Nadat het tournooi wegens gebrek aan belangstelling enkele jaren niet had plaatsgevonden, vonden zowel Tzummarum als Minnertsga en A.V.C. de tijd rijp om de degens opnieuw op sportief vlak te kruisen.
Helaas liepen de gemoederen weer eens hoog op, zoals wel vaker het geval is in dergelijke tournooien.
Tzummarum kwam uit tegen Minnertsga en stond door goed voetbal op een mooie en comfortabele 2-0 voorsprong.
Door een, volgens de annalen, 'overtreding van ernstige aard' van Tzummarumer zijde, hield Minnertsga niet alleen de wedstrijd maar het hele toumooi voor gezien.
Dit tot teleurstelling van de organisatie die deze beslissing overtrokken vond.
Uiteindelijk was het A.V.C. dat de inmiddels overschaduwde cup wist te winnen door in de verlenging Tzummarum met 2-1 te kloppen. Dat voetbal gelukkig ook een aan andere zijde heeft, bleek het jaar daarop.
In november 1982 bestond de v.v. Tzummarum 45 jaar.
Dat moest natuurlijk gevierd worden met onder andere een jubileumtournooi en een receptie.
Uit handen van het afdelingsbestuur van de F.V.B kreeg H. Bruinsma de zilveren speld van verdienste uitgereikt.
Bruinsma was toen 30 jaar verbonden aan de voetbalverenging als lid, bestuurslid, terreinknecht en materiaalbeheerder.
De jubilaris was zichtbaar ontdaan.
Hij bedankte het bestuur en de bond en sprak de hoop uit nog vele jaren actief te mogen zijn voor de club.

In april 1984 organiseerde de v.v. Tzummarum voor het eerst een zaalvoetbaltournooi voor de jeugd van de basisscholen uit Oosterbierum, Ried enTzummarum.
Een gouden greep zo bleek, want de jeugd meldde zich spontaan en massaal aan.
Tzummarum deed het goed op dit tournooi.
Zowel bij de D, E en bij de meisjes wonnen de Tzummarumers.
Dit tournooi vindt vandaag de dag nog steeds plaats.

Dit jaar was ook het jaar dat v.v. Tzummarum afscheid nam van trainer T. Eefde die naar een ander dorp verhuisde.
De vereniging trok W. Torensma aan als nieuwe trainer van het 1e en 2e elftal en de A-junioren.

De periode 1985/1986 was volgens de annalen een goed voetbalseizoen.
Het eerste elftal eindigde als zesde in de competitie en het tweede elftal reikte zelfs tot de derde plaats.
Topteam in deze periode was echter de formatie van de heren B. Houtsma en G. Dijkstra.
Met 'hun' vijfde elftal werd het kampioenschap behaald door uit zestien wedstrijden 22 punten te halen.
Daarmee bleef het elftal Mulier voor dat tot 18 punten kwam.
De titel werd natuurlijk gevierd in 't Wapen van Barradeel.

Dit seizoen werd verder de jeugdcommissie in het leven geroepen.
De commissie kreeg als taak alle jeugdzaken te behartigen.
In deze commissie namen zitting A. Jensma, D. Hoekman, J. S. Mollema en M. J. van Zanden.

Ook werd het clubblad nieuw leven ingeblazen.
De inhoudelijke verantwoordelijkheid werd op zich genomen door D. Hoekman, J. Leushuis en M. J. vanZanden.
Het seizoen (1986/1987) was zo mogelijk nog beter voor de v.v. Tzummarum.
Zowel het tweede als het derde elftal werden kampioen.
Over een reeks van tien wedstrijden behaalde het tweede 17 punten.
Het derde deed precies hetzelfde.
Het eerste elftal deed het ook zeker niet slecht door beslag te leggen op de derde plaats.
In de jeugdcompetitie waren het de B-junioren die de aandacht trokken.
In een nek-aan-nek-race met Stiens werd gevochten om de titel.
Zuur was dan ook de smaak toen Stiens met een beter doelgemiddelde met het kampioenschap er vandoor ging.
Een tweede plaats was het eindresultaat, iets wat ook de D-pupillen behaalden.

Jubileum

De oplettende en rekenende lezer heeft natuurlijk al lang beredeneerd dat de v.v. Tzummarum in 1987 weer een jubileum kon vieren, namelijk het 50-jarig bestaan.
Dit jubileumfeest vond plaats op vrijdag 20 november en zaterdag 2l november.

Vrijdag begonnen de festiviteiten met een instuif voor de jeugd.
Onder het genot van een natje en een droogje mochten de liefhebbers doelschieten op levende poppen.
Eerst de jeugd, later de ouderen met de aanhang.
Iedereen kreeg na afloop een staander met een voetballer erop als aandenken mee naar huis.
Verder was er natuurlijk levende muziek aanwezig, te weten de band Schat.
De annalen vermelden dat deze heren een enorm volume in huis hadden en dat dit enthousiasme door de aanwezigen werd overgenomen.
Vooral de twee vocalisten J. de Jong en S. Miedema oogstten veel succes.
Hoogtepunt van de avond vormde het lied 'Ik kin wol griene' dat door voorzitter Hettinga zelf werd vertolkt.

De dag daarop, zaterdag 21 november, was de dag van de receptie en het officiële jubileumfeest.
Diverse bobo's deden een woordje op de receptie die de 's middags in 't Wapen van Barradeel plaats vond.
Onder de sprekers was een afvaardiging van de FVB/KNVB.
Zij verrasten C. Grond en H. Bruinsma.
Grond kreeg de zilveren speld voor zijn 30-jarige betrokkenheid bij de voetbalvereniging.
Bruinsma mocht de gouden speld in ontvangst nemen voor 45 jaar trouwe dienst bij de v.v. Tzummarum.
's Avonds werd het jubileum groots afgesloten met een daverend feest.

In mei 1988 nam trainer W. Torensma afscheid van de v.v. Tzummarum.
Torensma leidde het eerste en tweede efltal en de A-junioren voor een periode van vijf jaar.
Hij werd opgevolgd door de Minnertsgaaster Johny Bergsma.
Ook de accommodatie van de voetbalvereniging onderging de nodige veranderingen.
Zo kreeg de vereniging een heus hoofdveld.
De omheining van het tweede veld werd met vereende krachten rond het nieuwe hoofdveld geplaatst.
Verder werd dit veld met vier meter uitgebreid.

1988 was natuurlijk ook het jaar van de EK in Duitsland.
Natuurlijk ging die nog steeds beruchte voetbaltournooi niet aan de v.v. Tzummarum voorbij.
Op 18 juni speelde Nederland tegen Ierland.
De vereniging organiseerde op die dag weer de jaarlijkse kaatswedstrijd voor leden en donateurs.
Na afloop zette iedereen zich voor de televisie in de kantine.
Daar Nederland de wedstrijd won met 1-0, zette het feest nog door tot in de vroege uurtjes.

35+

In het seizoen 1988/1989 startte de FVB voor het eerst met een competitie voor de 35-plussers.
Tzummarum bleek genoeg 'oude mannen' bij elkaar te kunnen schrapen om aan deze competitie deel te nemen.
Een succes was het echter niet, want de mannen eindigden op de laatste plaats.
Ze zaten er zelf niet echt mee want volgens de annalen waren ze kampioen achter de bar.
Wellicht was het seizoen toch een succes.
Overigens wonnen dit zelfde team in augustus 1989 wel het Bakkerij Struiksma-tournooi.

In 1989 vond er ook weer een Barradeelcup plaats.
Voorzitter H. Hettinga had een nieuwe beker beschikbaar gesteld.
De naam van Tzummarum prijkte er echter niet op want het was A.V.C. die zich cup-winnaar mocht noemen.
Zij bleven dat jaar Minnertsga op doelsaldo voor.

In het voorjaar van 1990 werden de leden van de v.v.Tzummarum opgeschrikt door een ongeval met dodelijke afloop.
J. Hoekstra verongelukte tijdens het hemelsvaartweekend in Tzummarum.
Een verschrikkelijke domper voor dorp en vereniging, ook nu nog.
Ook dergelijke gebeurtenissen, hoe tragisch ook, horen thuis bij een vereniging.

Traan en lach

In het seizoen 1990/1991 waren het de D-pupillen die van zich deden spreken.
Zij werden kampioen in de voorjaarscompetitie met maar liefst 16 punten uit acht wedstrijden.
Het maximale resultaat.
Ook het doelsaldo mocht er wezen: 49 voor en slechts 10 tegen.

Dat succes en verlies soms dicht bijelkaar liggen in een vereniging blijkt wel uit de prestaties van de E-pupillen datzelfde seizoen.
De mannetjes scoorde in de hele competitie 3 goals.
Aan de andere kant kregen ze er 101 tegen.
Franeker was de boosdoener die competitie.
Onhoudbaar als ze waren werd Franeker kampioen met 16 punten uit acht wedstrijden.
Ter vergelijking.
Hun doelsaldo was 111 voor en 3 tegen.
Tja, verschil moet er blijven, nietwaar?

Het 3e elftal werd overigens in de tweede helft van diezelfde voorjaarscompetitie kampioen door Marum 3 op doelsaldo voor te blijven.

Nieuwbouw kantine

In het seizoen 1992/1993 zag het eerste elftal kans om kampioen te worden.
Ze promoveerden o.I.v. trainer W. Torensma naar de eerste klasse van de FVB.
Het bleef in Tzummarum niet onopgemerkt dat de clubs in de nabije omtrek gesteund werden door sponsors.
Infotmatie leerde dat ook in Tzummarum wel bedrijven bereid waren om de vereniging finan cieel te steunen.
Om e.e.a. in goede banen te leiden werd een PR-commissie in het leven geroepen bestaande uit J. Wagenaar (Voorz.), K. van der Kuur (Secr.), L. de Jong (Penn.) en O. van der Meulen (contactpersoon).
Daarbij bleef het evenwel niet.

In september 1993 werd begonnen met het bouwen van een nieuwe sportaccommodatie.

Na 90 jaar werd als gevolg van de herindeling binnen de KNVB 1995/1996 het laatste seizoen dat VVT uitkwam in de FVB.
VVT is thans ingedeeld in District Noord van dKNVB, dat naast Friesland wordt gevormd door Groningen en Drenthe.

Op 17 juni 1996, vlak na de jaarvergadering, werd onze vereniging opgeschrikt door het bericht dat onze oud-voorzitter J.H. Santema was overleden.
Wij herinneren hem als een gedreven voorzitter en lid van VVT, die zeer veelvoor opbouw en instandhouding van VVT heeft gedaan.

Ondanks deze en andere tegenslagen, toonde de voetbalvereniging van Tzummarum zich ook in 1997 een actieve en levendige vereniging met respectabele voetbalresultaten.
Zo eindigde het eerste elftal na een slechte start in de middenmoot, waarbij nog moet worden aangetekend dat na de winterstop alleen verloren werd van de latere kampioen Oude Bildtzijl.
Het tweede team nestelde zich op een comfortabele derde plaats en deed het daarmee erg goed.
De jongens uit het derde team bleven Precies in het middenkader steken.
De jeugdteams speelden zich ook allen in een middenmootpositie.

Natuurlijk waren er ook weer de nodige nevenactiviteiten te beleven, als (zaalvoetbal)tournooien, klaverjaswedstrijden, kaatspartijen en de hondendemonstratie op 17 augustus 1996.

Tot slot

Hiermee zijn we zo’n beetje aan het einde van dit historisch overzicht gekomen .
'Einde, is in deze context eigenlijk niet zo,n goed woord.
Immers, de geschiedenis van v.v. Tzummarum en haar leden zet zich ook nu nog voort.
Met inzet van alle leden - zowel spelende als niet spelende -, donateurs, bestuursmensen en verder iedereen die de voetbalvereniging Tzummarum een warm hart toedraagt, vieren we over veertig jaar een mooi eewfeest met elkaar.
Tot dan!

Namens de samenstellers,
Jappie Wagenaar
Hilco Wagenaar.