Uit: Fan Fryske Groun juni 1983
Tzummarum-4.
Staande v.l.n.r: H. Wagenaar, J. Spoelstra, D. Telenga, Joh. Broekstra, A. de Valk en J. de Lange.
Gehurkt v.l.n.r: H. Telenga, W. Cuttress, A. Zijlstra, P. Draaisma, A. de Lange en G. Terpstra.
Het is een zonnige zaterdagmiddag in april, wanneer Tzummarum-4 een thuiswedstrijd speelt tegen Blauw-Wit uit Leeuwarden, aanvangstijd kwart over 12.
En dat is vervelend, want dan is in de maag nog geen goede bodem van een lekkere warme hap gevormd voor de alcoholische versnaperingen van na de wedstrijd.
In de kleedkamer hebben zich voor deze gelegenheid 13 spelers verzameld uit Dongjum, Franeker, Slappeterp, Ried, Berlikum, Minnertsga, Firdgum en ook nog 2 uit Tzummarum.
Sommigen dragen Trainingsshirtjes met op de rug de tekst ”Cafe Dijkstra Dongjum”
De Dongjummer cafehouder is de sponsor van de zaalvoetbalploeg, die de kern vormt voor het “veld” voetbalteam dat Tzummarum-4 heet.
“ Hij sponsort niet met geld, maar met jacks en versnaperingen”, bromt iemand tevreden.
Zij vinden allemaal dat zaalvoetbal mooier is en er ontbreekt nooit iemand.
Is er iemand ziek dan wordt hij in de loop van de maandag weer beter, want maandagsavonds wordt de zaalvoetbalcompetitie gespeeld.
Even voor de wedstrijd wordt er gedebilereerd over de slechte resultaten.
”Je snapt het niet tegen de bovenste winnen we en tegen de slechtste verliezen we.”
De meesten steken nog vlug even een sigaret op, nu het nog kan en aanvaarden de wandeling naar het mooi gelegen veld in het even mooie sportcomplex van Tzummarum.
Van “warming-up” heeft niemand-zo lijkt het gehoord.
Gezellig keuvelend geleund tegen het hek, doet men nog een paar stevige trekjes aan het sigaretje en langzamerhand beweegt men zich naar de middenlijn, waar scheidsrechter Hans Bruinsma de toss verricht.
EIGEN TAKTIEK.
Een wedstrijdverslag maken van een wedstrijd in de vierde klasse H, lijkt een vreugde, maar het is geen doen.
Alle regels der tactiek worden getart, men heeft gewoon zijn eigen taktiek.
Neen nou het begin….
Degene die de uittrap verricht, loopt naar zijn plaats en doet dat niet op z’n allersnelst.
Commentaar in de achterste gelederen “Dú bist al wurch tink!”
Hij geeft een listig tikje naar zijn buurman, die op zijn beurt de bal een geweldige raam geeft tot bijna aan de doellijn.
Ik kijk vragend naar elftalleider Age de Lange, die gedurende de eerste helft naast mij in de “dug-out” zit om mij van commentaar te voorzien.
“ Dan hebben wij even tijd om naar voren te komen,” spreekt hij eenvoudig.
Nou ja, voor een dergelijke taktiek is wat te zeggen, vooral als je je krachten wat wilt verdelen, nietwaar?
Toch zijn ze beslist niet lui.
In geen tijd bevinden zich 21 spelers op één speelhelft.
“Wy binne o-sa oanfallend, sjoch,”zegt Age de Lange.
Terwijl de wedstrijd vrij rustig voortkabbelt en de scheidsrechter de spelers en passant nog wel eens een spelregel wil uitleggen, praat de elftalleider met zichtbaar genoegen over “zijn jongens”, die overigens over het algemeen enkele jaartjes ouder zijn dan hij.
“Een tegengoal lachen we weg, ”zegt hij.
En: “Er is praktisch nooit gekanker.”
“De zaterdag is een dag om even te voetballen en dan lekker na te zitten en dan wordt het soms wel wat laat.”
“De eerste helft is voor ons de beste helft, dan hebben we tenminste nog wat lucht.
Dat is de tweede heft veel minder.”
“Qua gewicht hebben we heel wat in te brengen.”
Hij wijst op enkele goed doorvoede collegae.
Abe Zijlstra is deze zaterdag de doelman en hij is tweede reserve voor dit vak.
Herhaalde malen haalt hij enkele vermetele staaltjes uit.
Vaak loopt hij angstwekkend ver zijn goal uit, maar het gaat steeds goed, totdat Blauw-Wit na bijna een half uur spelen kan scoren in het lege doel.